Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ
Το πετρέλαιο. Σήμερα θεωρείται ως βασική ενεργειακή πηγή και έχει συμβάλλει στην τεχνολογική ανάπτυξη της Ατομικής εποχής. Τα προϊόντα διύλισης του Αργού πρόσφεραν τα καύσιμα παντός οχήματος και είναι βέβαιο ότι αποτελεί τον μοχλό κίνησης της παγκόσμιας οικονομίας. Ήρθε ο καιρός που ο μαύρος χρυσός έγινε η απαραίτητη αρχή όλων των προϊόντων μας. Χωρίς το πετρέλαιο σταματούν τα πάντα, ακόμα και η τροφή μας εξαρτάται από αυτό όπως και οι δράσεις μας, οι παραγωγές μας, οι τέχνες μας, οι γνώσεις και το μέλλον μας. Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν η χειρότερη επιλογή μας στον 20ο αιώνα και σύντομα θα βρεθούμε πάλι γυμνοί εξαιτίας της μόλυνσης που συντελείται καθολικά στη γη μας. Γιατί το πετρέλαιο δημιουργήθηκε από τον θάνατο και μόνο θάνατο μπορεί να προσφέρει, όσο όμορφα και αν φαντάζουν τα προϊόντα της πιο μολυσμένης Βαβυλώνας όλων των εποχών, της Ατομικής εποχής.
Η κλασική θεωρία περί της δημιουργίας του πετρελαίου είναι ψευδής και επιπόλαιη αφού γνωρίζω ότι στη γη πριν 22.000 χρόνια δεν υπήρχε ούτε ένα δενδράκι. Και αφού η θεωρία αυτή είναι λάθος πρέπει να αναζητήσουμε την αλήθεια στην εποχή πριν την ορογένεση και πιο πίσω από τη γένεση των παγετώνων όταν η γη ήταν καλυμμένη με το υδάτινο στοιχείο και ο Ήλιος έριχνε τις ζεστές αχτίνες του στα βάθη του ωκεανού. Τότε η φύση είχε κάνει την εμφάνιση της και στα ύδατα άρχισαν να γεννιούνται οι πρώτες μορφές ζωής όπως το φυτοπλαγκτόν, ζωοπλαγκτόν και άλλες πρωτοζωικές υπάρξεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα νερά του ωκεανού ήσαν σχεδόν ανάλατα και γλυκά. Ένας απέραντος ωκεανός με βάθος να ξεπερνάει τα 25.000 μέτρα και ο βυθός ομαλός και πεδινός, μόνιμα αφρισμένος από πανύψηλα κύματα, κατέβαζε από τον ουρανό τα αέρινα στοιχεία ( Οξυγόνο και Άζωτο ) και τα έμπαζε στα κενά της δεκάεδρης ένωσης του. Κάτω στο βυθό ανέβαινε η θερμή αναπνοή της γης γεμάτη φωτιά και λάβα, εξερχόμενη από τις έλικες τρύπες της γης. Από επάνω ο Ήλιος και κάτω στο πυθμένα τα διάσπαρτα ηφαίστεια έκαναν την υδάτινη μάζα να μοιάζει με καζάνι που βράζει. Ήταν τότε που στην ατμόσφαιρα ακόμα δεν είχε ανοίξει ο δρόμος της εξάτμισης των νερών. Για να μην ανεβαίνουν οι υδρατμοί στην ατμόσφαιρα δείχνει ότι δεν είχε τελειώσει η διάστρωση της και ο Ήλιος έφθανε στα ύδατα πολύ καυτερός και τα αέρινα χωρομαγνητικά γεωμετρήματα ( οχτάεδρα ) δεν είχαν δεθεί στην αρμονία του λόγου τους. Αποτέλεσμα ήταν οι υδάτινες εξατμίσεις δεν έβρισκαν τα ανάλογα άγκιστρα για να ανυψωθούν στον ουράνιο χώρο τους αλλά παρέμεναν σε συμπίεση προς τα κάτω, δηλαδή αντί να ανέβουν έμπαιναν στο βάθος του ωκεανού, τον οποίο ανατάραζαν συνεχώς. Με τις αναταραχές των υδάτων γινόταν ευκολότερη η είσοδος του Οξυγόνου της ατμόσφαιρας και των άλλων αερίων τα οποία έφθαναν στο βυθό της γιγάντιας θάλασσας. Καταυτόν τον τρόπο εμπλουτίστηκαν τα νερά με το άφθονο Οξυγόνο. Τα ηφαίστεια του βυθού , από την άλλη μεριά, πρόσφεραν στη θάλασσα το άλλο απαραίτητο στοιχείο για τη δημιουργία ζωής τον Άνθρακα. Όταν ξεκίνησε η ζωική αλυσίδα απλώθηκε γρήγορα και τα νερά γέμιζαν με τις πρωτοζωικές μάζες, φυτικές και ζωικές. Τούτο δε ήταν αποτέλεσμα του άφθονου Οξυγόνου και CO2, της παραγωγής των οργανικών ενώσεων και την προσφορά των ιδεών του χώρου, ιδέες που εμψυχώθηκαν με το μαγνητισμό, σωματώθηκαν από την οργανική φύση και διατηρούνταν στη ζωή με τη τροφή και τον Ήλιο. Στο καζάνι λοιπόν που αρχικά έβραζε γεννήθηκαν οι πρώτες ζωικές ψυχές, το φυτοπλαγκτόν, ζωοπλαγκτόν.
Η θάλασσα που σκέπαζε τη γη αν και ήταν τριπλάσια σε όγκο από ότι είναι σήμερα βρισκόταν σε πολύ αραιωμένη κατάσταση. Η πυκνότητα στο βυθό ήταν πιο κάτω από ότι είναι σήμερα στην επιφάνεια της δηλαδή1.000 γρ./λίτρο, το ειδικό βάρος του νερού. Αιτίες αυτής της αραίωσης είναι πρώτον η υψηλή θερμοκρασία των επιφανειακών υδάτων και δεύτερον η ένωση των υδάτινων δεκάεδρων άφηνε πολύ μεγάλα κενά στα οποία μπήκαν άφθονα τα αέρινα στοιχεία. Στην επιφάνεια τα νερά έβραζαν και δεν προσφερόταν εκεί η ανάπτυξη καμίας ζωικής μορφής. Στα βαθύτερα νερά η θερμοκρασία μειωνόταν και στο βυθό, κάτω από 25 – 30 χιλ., οι συνθήκες βρέθηκαν να είναι οι κατάλληλες για το ξεκίνημα της ζωικής γένεσης. Η θερμοκρασία σε ευνοϊκά επίπεδα ζωής και η πυκνότητα μικρή. Ένας φουσκωμένος Γιγάντιος Νερόκηπος Εξαιτίας της υψηλής θερμότητας δημιουργήθηκαν πολλά ρεύματα προς του πόλους όπου εκεί αυτή έπεφτε χαμηλά, τα νερά ψύχονταν και γυρνούσαν πάλι προς τον Ισημερινό. Στους πόλους δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί οι παγετώνες αφού η θερμοκρασία ήταν επάνω από το μηδέν. Έτσι στο βυθό του γιγάντιου ωκεανού δημιουργήθηκε το κατάλληλο φυσικό περιβάλλον με όλα τα απαραίτητα ανόργανα και οργανικά στοιχεί και τις ιδέες για τη γέννηση του Πρωτόκοσμου. Με τον καιρό πέρα από το Πλαγκτόν ευδοκίμησε η ένυδρη φυτική ζωή η οποία γέμισε τις απέραντες δασώδεις εκτάσεις με πανύψηλα υδρόβια δένδρα. Τόσο ευνοϊκές ήσαν οι συνθήκες ζωής που η ανάπτυξη και ο πολλαπλασιασμός προχωρούσε γοργά και κατέλαβε όλο τον βυθό του ωκεανού, ακόμα και στους πόλους οργίαζε η φύση. Φυσικά για να υπάρχει μια τόσο μεγάλη φυτική βλάστηση πρέπει παράλληλα και οι ζωικοί οργανισμοί είχαν την ανάλογη πορεία και μέσα στα δάση του βυθού τα πρωτόζωα, μικρά και μεγάλα, έδωσαν το δικό τους παρών. Ένας κόσμος παρόμοιος του σημερινού χερσαίου αλλά πολλαπλάσιος αυτού. Αν τα δένδρα της γης έχουν ύψος 100 μ εκείνα τα υδρόβια ξεπερνούσαν τα 1000 μ και 2000 μ ίσως και πολύ περισσότερο. Από τις εικόνες αυτές καταλαβαίνουμε ότι η φύση έδωσε στον πρωτοζωικό κόσμο μια ξεχωριστή ομορφιά, ποικιλία και πολύ πλούτο. Πλούσια και άφθονη η φύση έδωσε την πρώτη εποχή του ζωικού, υδάτινου κόσμου. Για τον θαυμάσιο κόσμο της πρωτοζωικής εποχής δεν έχει γραφεί ποτέ τίποτα, από κανένα συγγραφέα η ερευνητή έως σήμερα και κανένας δεν υποψιαζόταν την αρχική αυτή ζωική ύπαρξη. Ολόκληρος αυτός ο κόσμος μετά καταστράφηκε, θα δούμε πως, αλλά άφησε μια τεράστια κληρονομιά που δείχνει τις αρχαίες ιστορίες εκείνου του κόσμου του βυθού. Για να καταστραφεί ολοκληρωτικά ο πρωτοζωικός υδρόβιος κόσμος και να μην επιζήσει ούτε ένα ον πρέπει να συνέβηκε κάποια κοσμογονική αλλαγή στον πλανήτη μας η οποία έφερε τον θάνατο του πρώτου κόσμου.
Αυτή η αλλαγή είχε συνέπεια την πτώση της θερμοκρασίας σε χαμηλά επίπεδα και στους πόλους αρκετά κάτω του μηδενός. Ίσως υποθέσει κανείς ότι η γη απομακρύνθηκε στη τροχιά της από τον Ήλιο και αμέσως ψύχθηκε. Είναι λάθος γιατί η γη δημιουργήθηκε σε έναν ορισμένο Κοίο του χώρου και ξέρουμε ότι το μοιρικό σύνολο του Κοίου όταν εμψυχώνεται και σωματώνεται μετατρέπεται σε αυτοάτομο το οποίο αν αποκοπεί από το χώρο φέρεται ελεύθερα στην πρόνοια του όλου χώρου ενώ αν δεν αποκοπεί περιστρέφεται περί τον άξονα του, στην ίδια μοίρα η οποία μοίρα μένει δεμένη στο χώρο και κατέχει πάντα αυτή τη θέση και είναι αδύνατο να φύγει από εκεί. Ούτε ένα μέτρο δεν μπορεί η γη να πλησιάσει η να απομακρυνθεί από την καθορισμένη τροχιά της διότι όλες οι τροχιές των πλανητών οφείλονται στην περιφορά της μοίρας του Ηλιακού συστήματος. Περιστρέφεται περί άξονα ο Κοίος – μοίρα του Ηλιακού συστήματος και αυτή η περιφορά δημιουργεί τις τροχιές των εσωτερικών μοιρών του ένεκα της συνέχειας της χωρικής δύναμης η οποία διαθέτει το λογισμό και την αρμονία. Καμία αστρική μοίρα δεν έφυγε ούτε θα φύγει ποτέ από τη θέση που είχε πριν τη γέννηση της στο κόσμο της μαγνητόσφαιρας.
Την αλλαγή λοιπόν της θερμοκρασίας πρέπει να την αναζητήσουμε στις μεταβολές που γίνονταν κυρίως στην ατμόσφαιρα. Εκείνη την εποχή όταν η θάλασσα έσφυζε από ζωή η ατμόσφαιρα θα πρέπει να τελείωνε το λογισμό των οχτάεδρων γεωμετρημάτων και οι εξατμίσεις ανηφόριζαν έκτοτε στη γεννημένη ΤΡΟΠΟΣΦΑΙΡΑ. Πιο ψηλά στην Ιονόσφαιρα το Όζον έφτιαξε το πάχος που ήταν ικανό να μην αφήνει τις πολύ θερμές αχτίνες του Ήλιου να περνάνε και να φθάνουν την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν τελείωσε η ατμόσφαιρα την γέννηση της η Τροπόσφαιρα γεμάτη με τα αέρινα οχτάεδρα των υδρατμών άνοιξε τον μόνιμο ανοδικό δρόμο του εξατμισμένου νερού. Σιγά – σιγά η θάλασσα σταμάτησε να βράζει και στον ουρανό φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα. Η εξάτμιση του νερού συνεχίστηκε επί αρκετό χρόνο, με ταχύ ρυθμό και πρώτα ελευθερώνονταν τα εγκλωβισμένα αέρινα στοιχεία από τα κενά των δεκάεδρων του ύδατος και στη συνέχεια όλο και περισσότερες μάζες υδρατμών εγκατέλειπαν την υδρόσφαιρα και συμπλήρωναν τα οχτάεδρα της Τροπόσφαιρας. Η πλούσια πριν θάλασσα σε Ο2 και CO2 τώρα έχανε την ελαφρότητα της ( την αραίωση της με τα πολλά αέρινα στοιχεία ) και πύκνωνε μέρα με τη μέρα περισσότερο.
Στον ουρανό οι υδρατμοί συμπιέζονταν και σχημάτιζαν μεγάλα σύννεφα και η θερμοκρασία των υδάτων μειωνόταν περισσότερο. Η αρχή του τέλους του πρωτόκοσμου είχε ξεκινήσει, ήδη η χαμηλή φυτική ζώνη έχασε πολλά είδη της από την έλλειψη Ο2, το λιγοστό φως και την αυξημένη πίεση του ωκεανού. Τα θαλάσσια ρεύματα ελάττωσαν σημαντικά την ταχύτητα και ήρθε ο καιρός που στους πόλους η θερμοκρασία έπεσε πολύ κάτω από το μηδέν και η πολική θάλασσα πάγωσε στην επιφάνεια.
Αργότερα ο Ήλιος κρύφτηκε όταν η Τροπόσφαιρα παραγέμισε τα οχτάεδρα της με τους συμπιεσμένους ουράνιους υδρατμούς, ήδη το ήμισυ του υγρού στοιχείου είχε μεταφερθεί στο στερέωμα ενώ το ύψος της θάλασσας κατέβηκε από τα 30 χιλιόμετρα κοντά στα 10.000 μ. Το παχύ ουράνιο στερέωμα κάποια μέρα σταμάτησε την κάθοδο της Ηλιακής ακτινοβολίας και τότε συνέβηκαν δύο γεγονότα, πρώτον από την μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας δημιουργήθηκαν οι παγετώνες στους πόλους και δεύτερον επήλθε ο οριστικός και καθολικός θάνατος του κόσμου του βυθού.
Ο γήινος ωκεανός πνιγμένος στο σκοτάδι μετατράπηκε σένα απέραντο νεκροταφείο, δεν παρέμεινε κανένα ίχνος ζωής μέσα στα νερά, ούτε καν τα μικρόζωα, το πλαγκτόν δεν κρατήθηκε στη ζωή γιατί το πριν βραστό καζάνι έγινε μια γιγάντια και ψυχρή λίμνη. Ήταν η μοναδική φορά που η γη κρύωσε τόσο πολύ, ποτέ στο παρελθόν η στο μέλλον η επιφάνεια της δεν βρέθηκε σε τέτοιες χαμηλές θερμοκρασίες, τίποτα δεν γλίτωσε από αυτή τη παγωνιά. Ο καθολικός θάνατος και ο ολοσχερής αφανισμός όποιας μορφής ζωής ήταν γεγονός αναντίρρητο, το πρώτο φυσικό περιβάλλον είχε πλέον πεθάνει. Όχι από θάνατο αμαρτίας αλλά από το πεπρωμένο της γης γιατί η μοίρα της ήταν προορισμένη και έφερνε στη ψυχή της έναν άλλο κόσμο επάνω από τα νερά με κυρίαρχο τον άνθρωπο και σε ανοιχτή, αιώνια πορεία.
Τότε η πυκνότητα των νερών στην επιφάνεια έφθασε τη μονάδα και η μεγάλη συμπίεση στο βυθό τσάκιζε τα ψηλά δένδρα και στοίβαζε τη πεθαμένη φύση στο πυθμένα του ωκεανού. Με τον καιρό τα άψυχα σώματα έπεφταν στο βυθό όπου σχηματίστηκε το Ίζημα του νεκρού κόσμου. Το Ίζημα αυτό είχε πολύ πάχος και κάλυπτε όλο το βυθό σε μήκος και πλάτος, από τη μια άκρη της γης ως την άλλη, από το βόρειο πόλο μέχρι το νότιο πόλο. Έτσι η πρώτη φύση πέθανε μέσα στα νερά προτού ακόμα εξέλθει η γη από το νερό ( πριν την Ορογένεση ).
Τον ίδιο καιρό οι υπόγειες ανοδικές δυνάμεις ανέβαιναν στον φλοιό της γης και προσπαθούσαν να τον διαρρήξουν, όταν τελικά υπερίσχυσαν ανύψωσαν το έδαφος απάνω από τη θάλασσα, την εποχή της Ορογένεσης. Από τη βιαιότητα της ανόδου έσπασε ο πυθμένας σε πολλά μέρη του και στα ανοίγματα κατέβηκε το φυτικό ίζημα, λόγω της πυκνότητας του, μέσα στο φλοιό. Η κάθοδος στα κενά της γης ( η γη έχει τα μεγαλύτερα κενά λόγω της διαφοράς των πετρωμάτων της ) συνεχίζει να εμβαθύνει και να θάβει το νεκρόκοσμο στο βάθος του φλοιού και αυτό γινόταν παντού στη γη. Εκεί όπου η καθοδική πορεία έβρισκε πυκνά πετρώματα ( χωρίς κενά ) έσπαζε τα επάνω στερεώματα, που ήσαν ελαφρύτερα και σχηματίζονταν τεράστιες δεξαμενές, ανάλογες του μεγέθους του κάτω σκληρού πετρώματος. Οι δεξαμενές γέμιζαν με τα λείψανα του νεκρόκοσμου και όταν ξεχείλιζαν η κατάβαση του Ιζήματος συνέχιζε την πορεία προς τα κάτω μέχρι να βρεθούν άλλα πετρώματα ικανά να το κρατήσουν οπότε και σχηματίζονταν νέες δεξαμενές. Πιστεύω ότι όλος ο φλοιός έχει σε διάφορα βάθη τέτοιες δεξαμενές λειψάνων.
Έτσι ο πεθαμένος υγρός πρωτόκοσμος μεταφέρθηκε από την υδρόσφαιρα και ενταφιάστηκε στους γήινους τάφους, βαθιά μέσα στη γη. Αν τελικά ένα μέρος του Ιζήματος διαπέρασε το φλοιό, πράγμα δύσκολο, αυτό πήρε το δρόμο της εκπνοής και τούτο σημαίνει ότι η παρακάτω μαγνητική συμπίεση έσπασε την Οργανική Χημεία του και τα ελεύθερα αέρινα παράγωγα ανέστρεψαν την καθοδική σε ανοδική πορεία.
Στις δεξαμενές όπου κρατήθηκαν τα ζωικά λείψανα με την αποσύνθεση και την απανθράκωση ( απομάκρυνση των αερίων ) δημιουργήθηκε το πετρέλαιο, κυρίως από τα θρύμματα των μικρών φυτών, το πλαγκτόν και τα κομμάτια των δένδρων. Τα δένδρα της υψηλής πρώην βλάστησης έσπασαν σε μεγαλύτερα κομμάτια τα οποία δεν βρήκαν τα ανάλογα μεγάλα κενά μέσα στη γη και έτσι ο ενταφιασμός τους ήταν ρηχός, σε πετρώματα μικρότερης πυκνότητας. Εκεί οι συσσωρευμένοι κορμοί δια της απανθρακώσεως σχημάτισαν τους Λιθάνθρακες. Αυτός είναι ο λόγος που η ανυψωμένη γη είναι πλούσια σε κοιτάσματα Άνθρακος. Ο Άνθρακας ( κάρβουνα ) και το πετρέλαιο παραμένουν για εκατομμύρια χρόνια, η μόνιμη μαρτυρία περί του πρωτοζωικού υγρού εκείνου κόσμου. Ένας κόσμος που από τα απομεινάρια του φαίνεται πόσο γιγάντιος και πλούσιος ήταν όταν κυριαρχούσε στην ωκεάνιο περίοδο της πρωτοζωικής εποχής.
Στον 19ο αιώνα ο άνθρωπος βρήκε τρόπο να μπει βαθιά στη γη και να ανοίξει τους αρχέγονους τάφους που για τόσο πολύ καιρό έμεναν απόμακροι του νέου κόσμου. Κατά τον 20ο αιώνα η βεβήλωση προχώρησε γρήγορα και η άντληση των πτωμάτων, πετρελαίου, γενικεύτηκε παντού, στην Αμερική, Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Αλάσκα και όπου αλλού έβρισκαν τις επάνω δεξαμενές. Δεν γνωρίζουν ότι όσο πιο βαθιά σκάψουν τη γη θα βρούνε τις μεγαλύτερες πηγές Αργού πετρελαίου, γιατί τα βαθύτερα γήινα στρώματα σχηματίζουν τεράστια και σκληρά πετρώματα, γεμάτα με ατέλειωτες ποσότητες των υγρών αυτών κοιτασμάτων. Έτσι βγάλαμε τα προϊόντα του θανάτου και πλημμύρισε η γη με τη μυρουδιά του νεκρού κόσμου, η μυρουδιά που έμελλε να ξεκινήσει τη μόλυνση της και να την προετοιμάσει για ένα άλλο θανατικό.
Ένα άλλο κοσμογονικό γεγονός εκείνης της περιόδου είναι η αλάτωση του ωκεανού. Το κύριο συστατικό του αλμυρού νερού είναι το ΝαCL, το κοινώς λεγόμενο άλας. Επειδή τα Να και το CL δεν απαντούν ελεύθερα στη φύση γεννάται το ερώτημα πως συνευρέθηκε ένα μέταλλο με ένα αμέταλλο αέριο σε σημείο που και τα δύο στοιχεία ένεκα της μεγάλης τους χημικής δραστηριότητας να δεσμευτούν ολοκληρωτικά. Δηλαδή όσο CL είχε ανάγκη η γη ακριβώς τόσο έλαβε κατά τη σωμάτωση της το ίδιο βέβαια συνέβηκε με όλα τα στοιχεία. Ενωμένο το Να το συναντάμε αποκλειστικά με τη μορφή των αλάτων ως, ΝαCL, NaNO3, Άργιλος, γρανίτης, Σχιστόλιθος και άλλα.
Μια πρώτη άποψη φαίνεται να έρχεται από το διάστημα και μάλιστα από τα πολύχρωμα ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΑ. Εκεί προφανώς μετά την γένεση των στοιχείων αυτά ενώθηκαν και παρήγαγαν τις χημικές ανόργανες ενώσεις και η αστρική σκόνη συνιστάται αποκλειστικά από αυτές ( ανόργανη ύλη ). Όταν λοιπόν δημιουργείτο το στερεό σώμα της γης, αυτό διαστρώθηκε ανάλογα με την πυκνότητα ( βάρος ) στο λογισμό της ψυχωμένης κεντρικής μοίρας, όπου πλάστηκε η στερεή γη. Τα βαριά μέταλλα πήγαν στο βάθος της γης και τα ελαφρότερα επάνω, όπου το Νάτριο αρμόστηκε στα ψηλά στρώματα του φλοιού. Πολύ αργότερα όταν η γη σκεπάστηκε με τα ύδατα, τα Ηφαίστεια βυθού ξέβρασαν μεγάλες ποσότητες αερίων, πλούσια σε Υδροχλώριο. Κατά την ανάβαση των θερμών αερίων και της λάβας από τις έλικες τρύπες ανέβαιναν και τα άλατα του Νατρίου τα οποία έχουν την ικανότητα να απορροφούν την θερμότητα, πράγμα που τους άνοιξε το δρόμο προς τα επάνω. Το ΗCL έχει μεγάλη χημική αντίδραση με τις βάσεις του Νατρίου , ΝαΟΗ,. Έτσι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η αλάτωση του ωκεανού άρχισε από την πρώτη στιγμή που κάλυψαν τα νερά την γη. Οι ενώσεις του ΗCL με το ΝαΟΗ έδωσαν το διαλυτό στο νερό ΝαCL, αλλά και τα αλατούχα κοιτάσματα ανέβαιναν από τον φλοιό με την βοήθεια των αεραγωγών και διαλύονταν στα νερά. Η συνεχής άνοδος των διαλυμένων αλάτων ανέβασε την πυκνότητα του ωκεανού σε άλατα, η οποία αυξήθηκε κατακόρυφα. Μετά την Ορογένεση η περεταίρω αλάτωση της υδρόσφαιρας πραγματοποιήθηκε με τη βροχή, την διαδρομή των βροχόνερων μέσα από τα αλατούχα στρώματα και την ασταμάτητη μεταφορά νέων αλάτων από την στεριά στη θάλασσα και από εκεί στους ωκεανούς, επίσης και από τα Ηφαίστεια τα κάτω από το νερό.
Έκανα αυτή την ανάλυση γιατί πιστεύω ότι το πολύ αλάτι που διαλύθηκε στον ωκεανό έγινε κατά την πρωτοζωική εποχή αλλά επειδή τότε τα ύδατα ήσαν πολύ αραιωμένα και δεν είχαν διαχωριστεί ( στα ουράνια και γήινα νερά ) η αλμυρότητα ήταν μικρή τότε. Όταν εξατμίστηκε η μισή υδρόσφαιρα και πύκνωσαν τα γήινα ήδη στα κενά που άφησαν τα εξερχόμενα αέρια καλύφθηκαν από τα διαλυμένα άλατα. Το διαλυμένο άλας πρέπει να έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μη οξειδωθεί ο νεκρός πρωτόκοσμος γρήγορα στο βυθό και αποφεύχθηκε η διάλυση του μέσα στον ωκεανό. Το άλας, που πήρε τη θέση των αερίων, απομάκρυνε το Οξυγονο και διατηρήθηκε ο νεκρόκοσμος μέχρι να ανοίξει η γη, κατά την ορογένεση και να ενταφιαστεί στα πετρώματα του φλοιού, όπου με τον καιρό μετατράπηκε στη Μαύρη δύναμη, το Αργό πετρέλαιο.
< η δε γή ήν αόρατος και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου,…..μετά την γέννηση του φωτός…. >
< αύτη η βίβλος γενέσεως ουρανού και γης, ότε εγένετο , ή ημέρα εποίησε Κύριος ο Θεός τον ουρανόν και την γήν,
Και παν χλωρόν αγρού προ του γενέσθαι επί της γης και πάντα χόρτον αγρού προ του ανατείλαι , ου γαρ έβρεξεν ο Θεός επί την γήν, και άνθρωπος ουκ ήν εργάζεσθαι αυτήν, πηγή δε ανέβαινεν εκ της γης και εποτιζε παν το πρόσωπον της γης.>
* Η μελετη αυτή εγινε προ δεκαετιας, δημοσιευεται για πρωτη φορα και εχει αρκετα κοσμογονικα και Ερμητικα λογια που δεν είναι προς το παρων διαθεσιμα για περεταιρω ερμηνεια.
* Ότι εγινε στη γη δεν αποτελει αστρικο κανονα, δηλαδη δεν υπαρχει άλλος πλανητης στο Συμπαν που να εχει πετρελαιο. Αυτό συνεβη εδώ γιατι η γη ηταν προορισμενη να δεχτει τον θνητο ανθρωπο και τον πεθαμενο πολιτισμο του. Ο πεσμενος γηινος ειχε αναγκη το καρβουνο και ο σημερινος το πετρελαιο.
* Το κάθε ουρανιο σωμα προδιαθετει την δικη του απειρογενη πορεια που δεν ομοιαζει με κανενος αλλου. Για τουτο το οποιοδηποτε εμψυχο Ον παραμενει στην αιωνιοτητα ΜΟΝΑΔΙΚΟ, με τη δικη του εξελικτικη παραγωγικοτητα.
* Στο φεγγαρι για παράδειγμα ακομα δεν ειδαμε παρα μονο τη γη του, και αυτή σε πορεια δημιουργιας, ακομα δεν αναψε ο πυρηνας , ο φλοιος δεν χαραχτηκε με τις πλακες ( διαστολες, συστολες ), τα υγρα στοιχεια απουσιαζουν και η ατμοσφαιρα δεν φαινεται κοντινη. Παρολ`αυτά η Σεληνη θα δημιουργησει τον κοσμο της και όταν γινει αυτό θα μας εκπλήξει ολους με οσα φανερωσει. Το ιδιο συμβαινει με όλα τα οντα γιατι ο Θεος δεν δημιουργησε 1 και το πολλαπλασίασε αλλα όλα εχουν τον πολλαπλασιασμό στον εαυτον τους με διαφορετικά αποτελέσματα = παντα αγια….
…..εκτος για εκεινα που γεννηθηκαν με τη μοιρα τους στο θανατο…..τα οποια και αυτά μια μερα θα αγιασουν!!!
* Το πετρελαιο δηλαδη δημιουργηθηκε κατά τον διαχωρισμο των υδατων και όταν ο υποθαλασσιος κοσμος ενταφιαζοταν, ενας ΝΕΟΣ στη αναδυθεισα στερια εκανε την εμφανιση του, αυτος που την καταντια του βλεπουμε σημερα.
flox
Αλεξανδρος Χριστόπουλος